artık hayatım paylaşacak kadar iyi değil
Dayakla Tacizle, Tecavüzle, Cinayetle, Rezil Geleneklerle, Kadını Kirletin.. Başörtüsüyle Dakikada Temizlensin.. Ve Buna Kadınlar İnansın.
Yeterartık bir an önce doğsun! Okan’ı çok merak ediyorum, onu kucağıma almak istiyorummm 40 haftayı da dolu dolu yaşadık. Normal doğum
Arabanınçıkabildiği yerlere kadar çıktık; sonra arabayı bırakarak tırmandık; kar kütüklerine ulaştık. Uzaktan görünen kar kütükleri, kavuşma arzumuzu kamçılıyordu. Fatih’le ikimiz, uzun bir yolculuğu paylaşacak ve bundan derin hazlar duyacak kadar iyi dostuz. Bu
Tertemizduygularıyla yalnızlığımı paylaşacak şu yalnızlığımda benim gecemi aydınlatacak her zaman benim yanımda olacak bir bir dost arıyorum şiiri ile bunu dile getirmek arkadaş aradığımı belirtmek isterim. 45 yaşında bekar bir beyim. Dürüst, çalışkan, kibar, nazik, evine ailesine bağlı bir beyim. Kötü bir
bilmiyorumsizin yaşadığınız çevrede de durum aynı mı ama dikkatimi çeken bir şey var. mahalle aralarında bahçelerde yetişmiş meyve veren ağaçların meyveleri üzerlerinde çürüyor artık. ne bir yetişkin ne de bir çocuk toplamaya yeltenmiyor. çocukluğumuz güzel günlerinde güzel meyveler yetişen ağaçları rahat bırakmazdık. bir de sanki kural gibi en güzel
Site Rencontre Ile De La Réunion. Kevin Carter, Güney Afrika Johannesburg doğumlu bir fotoğrafçıydı. 1994’te bir gün açlık içinde olan Sudan’daydı. İşini yaparken bir şey dikkatini çekti. Havada bir akbaba dolaşıyordu. Bir de yerde açlıktan bir deri bir kemik kalmış bir kız çocuğu gördü. 6 yaşlarında kadar olan çocukdu. Fotoğrafçı, bir kenarda durup Akbaba’yı takip etti. Yeminin varlığını sezmiş hayvan, biraz sonra süzülüp çocuğun 50 metre kadar arkasına kondu. Aç çocuk, mecalini toplayıp km uzaklıktaki Birleşmiş Milletler Yardım Çadırı’na ulaşmaya çalışıyordu. Fakat ne mümkün! Aç akbaba, çocuğu parçalayacağı anı kolluyordu. Fotoğrafçı Kevin Carter ise, çekeceği fotoğrafta onları aynı kareye sığdırmaya çalışıyordu. Bir süre uğraştı ve hedefine vardı. O an kendini belki de mağrur bir komutan gibi hissetti. Deklanşör sesinden olsa gerek akbaba havalanıp gitmişti. Kevin Carter da fotoğraftan kazanacağı ödül hayalleriyle çocuğu orada öylece bırakıp gitti. Çok gitmemişti ki, birden irkildi. Bir ağacın dibi
Darılma Sözleri Bu güzel sayfamızda sizler için en güzel darılma sözlerini hazırladık. Sayfamızdaki anlamlı darılma sözleri ve mesajlarını facebook, twitter ve whatsapp ile sevdiklerinizle SözleriArtık gelme! Çünkü hayaller bile sana dargın!Mutluluk daima yakınımızdadır. Yakalamak için çoğu zaman elimizi uzatmak yeter. George SandSamimiyetin belirtisi gözler. Dürüstlüğün ifadesi de tutulan fedakarlık yapana kıymet verilseydi, yıllarca tarla süren öküze bıçak rüzgarı affetse bile dal kırılmıştır bir birisini bu kadar severse nasıl darılır diyordu. Hiç darılabilir mi? Muhakkak başka herkesin olduğu bir şehirdeyim!Hani derler ya; insan sevdiğine hiç kırılır mı? Aslında insan en çok sevdiğine kırılır!Kimseye kırgın değilim, kaderime küstüm bundan kime ne!Küsmek ve darılmak için bahaneler aramak yerine, sevmek ve sevilmek için çareler arayın. Mevlanaİçim nasıl küskün sana bir bilsen. Ama hiç küskün olsam da gülüm senin için ölürüm küskünlüğüm sana değil bizi böyle yapan hayata!Bana kalsa yazarım da, kelimeler küsmüş küskün olduğumuzda bile seni düşünüyorum seni çok seviyorum bebeğim misin? Gönül derin küser, yarasına yara acısı çeksem bir dert küskünlük acısı çeksem bir dert kime ne diyeceğim herkes dert!Tek başına hayatı öğrenen insanı, kimse yokluğuyla öyle bir noktaya getirir ki insanı; eskiden hiç bitmesin dediğin günlere, keşke hiç yaşamasaydım dersin!Aşıkların küslüğü, birbirlerini görene kadar dair bir sen varsın ben yaşadığım tek duamsın küsme bana sevgilim sensiz ben yazdıklarımda arama kendini! Çünkü ben, suskunluğuma gömdüm vurana kızma, ona güvenip arkanı dönen sensin. Arkandan konuşana da darılma, onu insan yerine koyan yine sensin! Ömer HayyamBazen araya giren o küskünlüğü, en güzel anılar bile kusursuz doğmadım, acemi ve sakardım. İyi bir insan olmaya, vicdanımı temiz tutmaya çabalarken kırıldım. Hayat çok ince çok kırılgan. İnci AralSeni o kadar çok seviyorum ki aşkım, kırgınlık olsa da aramızda, bu can sana feda bir darılma senden çok var bu dünyada! Yanımda durma, çıkma karşıma! Benim hayatım duygularım yeter kendi başına yaşamaya!Benimle kurduğun hayalleri başkasıyla paylaşacak kadar ucuzsan bende seni tanımayacak kadar sözlerim susarım bir daha konuşmam. Rahatsız ediyorsa varlığım ölürüm karşına çıkmam. Rahatsız eden sevgim ise; üzgünüm ona sevdiğim insanları da üzmeyiverin ya ben onları üzgün görünce onlardan beter perişan istediği kadar güçlü olsun, rüzgar istediği an kırabilecek güçtedir. Sen istediğin kadar güçsüz ol kalbimi kıracak kadar güçlü ki düşmek değildir insanları üzen. Elinden tutar gibi yapıp aslında itenlerdir insanı hayata küstüren.
Yalnız hissetmek boşluk hissinin üstesinden gelmek için 8 yolYalnızlık aslında sanıldığı kadar öldürücü bir şey değil. Yalnızlığın olumlu yönleri de var. Yine de sosyal varlıklarız ve izole olmak bizi boşlukta hissetme duygusuna itebilir. Yani böyle hissederken yalnız değilsin merak etme! Bu durumun üstesinden gelmek için ise 8 ipucum var. 1. Boşluğu dışarıdan doldurmaya çalışmıyorumDüşündüğümde, bu boşluk çoğunlukla içimde bir yerlerden kaynaklanıyor. Alışverişe çıkarak ya da sosyal bir hayatım olduğunu gösteren etkinliklere katılarak onu doldurmaya çalışmak, kanayan bir yarayı bandajla kapatmak gibi bir şey. Özellikle sosyal medya 🤳🏻 bu konuda bizi oldukça yanıltıyor. İçe dönmek daha iyi ki, tüm o yüzeysel stratejileri ve manevraları Kendimi sevmeyi öğreniyorum...Ya aşk bu boşluğu doldurabilseydi? İçten ve güçlü bir aşk... Sadece beyaz atlı prens bulmaktan bahsetmiyorum. Başkalarını sevmeyi düşünmeden önce kendime duymam gereken o aşktan söz ediyorum! 💪Kendimi tanımalıyım, niteliklerimin ve zevklerimin farkına varmalıyım, bu özgüvenimi yeniden kazanmanın, arzularımı tatmin etmenin ve eğer devam ederse yalnızlığı takdir etmenin en iyi asla başkalarının cebine yerleştirmeyin, duygusal bağımlılık hissine kapılmadan önce kendi sorumluluğunuzu üstlenin.🔗 Kendini sevmek ve bedeninle barışık olmak için 5 adım3. Ve… yalnızlığımı sevmeyi öğreniyorumAslında bir başınalık özgürlük olarak da algılanabilir fakat ben sıklıkla bunu hapislik olarak görüyorum. Bir yandan da pek çok insan, istediklerini yapmak için zamanlarının olmadığından, etrafındakiler tarafından engellendiğinden veya dağıldığından şikayet eder. 🌸Tek başıma olan ben, belki de kendi kendime eşlik edebilmeyi öğrenmeliyim. Kendimi kendime ve hobilerime adayabilirim. Bu durumdan keyifli bir yan çıkarmayı Yaratıcılığı uyandırıyorumOkumak, yemek pişirmek, ya da ne bileyim yaratıcılık atölyeleri gibi çeşitli hobiler…🎨 Bu Dünya'da gerçekten benim için olan bir aktivite elbette ki var! Kendime zaman ayırmak ve bir hobiye yatırım yapmak beni meşgul edecektir. Böylece içimdeki bu olumsuz duyguyu üretkenliğe dönüştürmek bana iyi bazı etkinlikler sayesinde bir çok insanla tanışma fırsatınız oluyor. Diyelim ki gittiniz durum hiç böyle olmadı, yine de bir şeyler yapmaktan zevk alacaksınızdır. Yani her iki durumda da kazanan sizsiniz!5. Teşekkür ediyorum, şükrediyorumÇünkü bu duygu hayata teşekkür etmeme ve onun gerçekten tatlı da olabileceğini anlamama izin veriyor. 📖Bir teşekkür günlüğü tutmak ve neyin iyi gittiğini yazmak, mutluluğun zaten orada olduğunu ve ayrıntılarda saklı olduğunu anlamama yardımcı oluyor. Mesela kendimi görünmez hissettiğimi belirtmiştim ya, bir meslektaşımın gözlük değişimimi fark ettiği o anı hatırlıyorum ve not ediyorum. Boşluk, belki de yavaş yavaş bu şekilde doldurulacaktır. Ne dersiniz?6. Kendimi suçlamıyorum ve ihtiyaçlarıma kulak veriyorumGörünürde olduğu gibi öyle hiç kimsenin mükemmel bir hayatı yok. Öncelikle şunu anlamalıyım. Toksik pozitiflik argümanlarının beni kendimi boşlukta hissettiğim için suçluluk duygusu ile sınamasına izin vermiyorum! 🙅🏻♀️Bu normal bir durum ve herkesin başına geliyor aslında, sadece ben yalnız ve boşlukta hissetmiyorum! Aslında kendimi böyle hissettiğimde belki de varlığım bana bu tür sinyaller göndererek hayatımda benim için doğru olmayan bir şey olduğuna dair bir mesaj göndermeye çalışıyor. Duygular benim en önemli araçlarım. Onlara kulak veriyorum ve anda kalmak ve mutlu olmak için gelecekteki stratejimi tanımlamak için bir iç gözlem yapma zamanının geldiğini kabul çok uzun süredir gömülü olan arzular uyanmak isteğinde... Gözlerimi kapayarak ya da onlardan kaçarak bu duruma yardım İlişkilerimi gözden geçiriyorumPeki ben neden yalnız hissediyorum? Habersizlikten mi? Bir süredir kayıp olan arkadaşlarla araya giren zamanla mı, uzaklaşmakla mı ilgili? Yoksa beni sürekli yanlış anlaşılmış hissettiren belli başlı toksik insanlar ve toksik ilişkiler ile mi çevriliyim? Bu saptamaları yaptıktan sonra, bazı insanları tekrar arayabilir, diğerlerine de mesafe koymayı Bir evcil hayvan sahiplenebilirimÇünkü bu dostlarımızın verecek o kadar çok sevgisi var ki, inanamazsınız. Hayatıma sadık bir arkadaşı dahil ederek, yalnızlık hissim ortadan kalkacaktır. Paylaşacak o kadar çok şeyimiz olabilir ki... Çünkü her ne olursa olsun patili dostumevimizde beni bekliyor olacak!🤩İlginizi çekebilecek diğer makaleler; 🔗Neden dostum yok?🔗Mevcut anı yaşamamıza engel 3 neden🔗Toksik ilişkilerden kurtulmakUzman tavsiyesi Kendinizle ve başkalarıyla yeniden bağlantı kurmalısınızPsiko-pratisyen Laurie Hawkes, "İzole olup olmadığınız değildir önemli olan," diye açıklıyor, "acıya neden olan veya olmayan onu deneyimleme şeklimizdir. " Yani gerçeği bükmek gibi bir şey bu. Algınız kültürümüze ve onun sosyallik ideallerine topu atmak. Zamanımız başkalarıyla bağlantı kurabilmeniz için olanaklarla dolu telefon, internet ve hatta hızlı seyahat imkanı. Ancak, tam tersine, bu yeni araçlar yalnızlık bilincini doğuruyor ve güçlendiriyor... Yalnız anlar değersizleştiriliyor ve hatta sıkıntı olarak önce kendinizle yeniden bağlantı kurmak olacaktır. Belki yalnızlıktan korkmuyoruz, bilmediğimiz bir içsellikten korkuyoruz. Bu nedenle korkularınızı, inançlarınızı, arzularınızı ve ihtiyaçlarınızı sorgulayarak kendinizi daha iyi tanımanın önemi sonra ise, ilişkilerimize yeniden yatırım yapmalıyız. Birçoğumuz yüzeysel iletişimlerden şikayet ediyoruz. Dahil olduğumuzu hissedersek kendimizi çok daha az yalnız hissederiz. Zaman ayırmak ve ilgi vermek, anılar yaratmak, insan ilişkilerine anlam ve değer vermekle ilgili her şey.🤗"KENDİNİ DİNLE, KABUL ET VE MUTLU OL! HEMEN ŞİMDİ, BAŞLA..."BornToBeMeKaynakProf. Dr. Erol Özmen
Bio-One, ilk gezintileri sırasında oturma odamın bu fotoğrafını çekti 2020'nin başlarında, hayatımdaki her şeyin kontrolden çıktığını hissettim. Pandemi henüz ABD'yi vurmamıştı, ama gerçekten işleri bir arada tutmak için mücadele ediyordum. Hiç bitmeyecek gibi görünen bir zatürre nöbeti geçirdim ve enerjim tükendiğinde, daireme bakmaktan hemen hemen vazgeçtim. Mart ayında okullar kapandığında ve herkes evden çalışıyorken, dağınık evim gerçek bir istifçi durumuna yükselmişti. İstifçilikle ilgili bazı mücadelelerimi ve 2019'da ev temizliği yardımı ile daha iyi yaptığımı nasıl öğrendiğimi daha önce yazmıştım . Bununla birlikte, istifleme alışkanlıklarıma geri döndüm - 1. etkili bir şekilde nasıl organize edeceğimi bilmediğim için ve 2. gerçekten stresli olduğumda, bir şeyler istifliyorum ve pencereden dışarıya kendime bakıyorum. Birkaç ay birlikte hareket etmeye çalıştıktan sonra çabalarımın işe yaramadığını fark ettim. Sadece etrafta dolaşıyormuşum gibi hissettim. Berbattı. Evimi Noel'e kadar temizletmek için tüm bu hedefim vardı ama “organize etmek” için kaç saatimi ayırsam da her şey karmakarışıktı. Çok fazla şeyim olduğunu ve bunun meşru bir istifçilik sorunu olduğunu anladığımda, kendi başıma yönetemeyeceğimi fark ettim. Profesyonel yardıma ihtiyacım vardı. Bu yüzden, Google'da "istifleme temizliği" ni araştırdım ve ortaya çıkan ilk yerel işletmeyle ilgili çevrimiçi bir formu doldurdum. Ev sahibi o gece bana e-posta gönderdi ve tahmin için ücretsiz bir inceleme planladık. Kendisiyle sık sık istifleme projelerinde çalışan profesyonel organizatörle paylaşmak üzere fotoğraflar da çekti. Her şeyin beklediğimden biraz daha hızlı hareket ettiğini kabul etmeliyim. İncelemeyi yapmak için 6 Ocak'ta geldi, ertesi gün bana tam tahmini verdi ve sonra o hafta sonu temizliği yapıp yapamayacaklarını sordu. Ben biraz panikledim ve hafta içi kızım okuldayken bunu yapıp yapamayacağımızı sordum. Tahmin, pazartesi ve salı günleri yağmur gerektirdi, biz de 13'üncü çarşamba için planladık. Tüm olayı bilerek iyi uyuyamadım. Uzun vadede rahatlayacağımı biliyordum ama çok gergindim. Birinin eşyalarını karıştırması gerçekten çok fazla geliyor . İstiflememle ilgili resimleri ve açık ayrıntıları paylaşırken bile yeterince zorlandım çünkü bu beni çok yoğun bir utançla dolduruyor. Olmaması gerektiğini biliyorum . Bunun bir akıl hastalığı olduğunu ve ayrıca nörodiverjan bir beyin için yürütme işleviyle ilgili bazı mücadeleler olduğunu biliyorum. Ama benim için istifçilik, obezite ile aynı damgaların çoğunu taşır. İnsanlar benim gerçekten neye benzediğimi görürlerse itileceklerine dair köklü bir korku var. Yani korkutucuydu ama birlikte çalıştığım herkes inanılmaz derecede nazikti. İlk temizlik sadece bir gün sürdü. Ev sahibi ve hazmat kıyafetli iki adam - evet, hazmat kıyafetleri - mutfağımdan ve oturma odamdan geçerken, organizatör üst kattaki dağınıklığı azaltmama yardım etti. Kesinlikle bazı kayıplar oldu. Atmak ya da bağışlamak istemediğim ve kazara uzaklaştırılan şeyler, ama hayati önemi olmayan şeyler. Ben edildi benim modeli kesildi ve kimse kablonun kendisinden bu gün satmak gibi görünüyor öğrendim özellikle - güzel adamlar yanlışlıkla Zojirushi su kazanı kablosunu aldığını öğrenmek için bummed. Ama biraz daha küçük olması dışında tıpkı eskisine benzeyen yepyeni bir kazan buldum. Görünüşe göre, aslında daha küçük olanı tercih ediyorum. Sonuç olarak, Bio-One'daki adamlar harika bir iş çıkardılar. Uğraştıkları çoğu istifçi benden çok daha az eleme gerektiriyor. Yanlışlıkla uzakta çekti var sadece diğer öğeleri Ben tutmuş isterdi bazı gıda maddeleri ve bu giysi bir avuç vardı ben yanlışlıkla bağış seçti. Dürüst olmak gerekirse, günün sonunda çok yorgun olduğum için basit bir hata yaptım. Bununla birlikte, değiş tokuş şüphesiz buna değdi. Sadece tekrar nefes alabilmek, döşemelerimi görmek ve mobilyaları kullanmak - yeterli kelimelere dökmek zor ama kesinlikle bir rahatlama. Bio-One muhtemelen benim evimde 6 saat geçirdi. Tehlikeli madde kıyafetleri, ev sahibini şikayet etmek için arayarak yaralanan bazı komşular için heyecan yarattı. Bakım ekibi dönüp beni sorguladı, her şey ev sahibimin ofisi tarafından zaten temizlenmiş olsa da, süreci çok fazla engellemediler. 8 gün sonra evimin hala "bitmemiş" olduğunu duymak sizi şaşırtabilir veya şaşırmayabilir. Her odayı incelemek ve mekanı dönüştürmek için hala profesyonel organizatörle çalışıyorum. Dün, kızımın odasının çoğunu geçtik ve gelecek hafta dolabını yapıp yatak odasında kalan eşyalar için en iyi yerleri bulacağız. Ayrıca banyoyu, oturma odasını ve iki dolabı daha geçmemiz gerekiyor. Bu tür bir yardımı tutmanın ne kadar rahatlatıcı olacağını asla bilemedim. Saati 50 dolara, planı olan bu kişi. Gerçekten yapmam gereken tek şey ne saklamak istediğime karar vermek. Ya da evimin gerçekten ne tür istasyonlara ihtiyacı olduğunu açıklayın. Organizatörle konuşmak kolay, yargılayıcı değil ve o gün işimiz bittiğinde benim için işleri bile götürüyor. Bağış getirmek için en iyi yerleri biliyor, bu yüzden çok daha az israf var ve sadece 10 dakika sonra kendimi yaktığım zaman sürecin devam etmesine yardımcı oluyor. Şimdiye kadar, çoğunlukla sadece sahip olduğum kutu ve araçlarla çalışıyoruz, ancak gelecekte, alanımı gerçekten maksimize etmek için yeni kaplara ve raflara yatırım yaptığımı kesinlikle görebiliyorum. Özellikle Netflix'te The Home Edit'i izlemeye başladığımdan beri, omg. Demek istediğim, cidden, sadece bak Bu tür buzdolabı hedeflerim var düzenli olarak NASIL ve NE yemek istediğimi tam olarak anladığımda, yani. Şimdilik, alanımı bu kadar güzel göstermeye odaklanmıyorum . Bu ilk tur, hayatımın gerçekten neye ihtiyaç duyduğunu anlayabilmem için onu basitçe düzene sokmak ve yeniden düzenlemek. Yıllar geçtikçe, sağlıklı rutinleri nasıl yaratacağımı ve sürdüreceğimi bile bilmediğimi fark ettim ve sorunun bir kısmı, bu kadar karışıklık içinde tam olarak çalışamamaktır. Otizmli ve DEHB'li diğer birçok insan gibi, organizasyonel görevler benim için zor. Karar verirken gerçekten takılıyorum ve daha sonra belirli bir şekilde yemek isteyebileceğimi veya daha önce hiç yapmadığım belirli bir alışkanlığı izleyebileceğimi düşünerek proaktif olarak farklı şeyleri biriktiriyorum. Sonra, hayatım çok kaotik hale geldiğinde, bu alışkanlıkların hiçbirine bağlı kalmıyorum. Yani bok yığılıyor. Bu ilk taramada evimi bitirdiğimde, alışkanlıklarım üzerinde çalışmaya başlayacağım ve hayatımı kendimi sağlıklı ve huzurlu hissettirecek şekilde iyileştirmeye başlayacağım. Ardından, hangi alışkanlıkların, rutinlerin, ürünlerin ve yiyeceklerin kendimi en iyi şekilde hissetmeme yardımcı olduğunu öğrendiğimde, organizasyon sistemlerini bu ihtiyaçları daha iyi karşılayacak şekilde ayarlayabilirim. Açıkçası, yaptığım şey işe yaramıyor. Geleneksel olarak, "fazla alışveriş yapıyorum" ve ihtiyacım olmayan şeyleri satın alıyorum, ancak sahip olduğum şeyi takip edemiyorum. Organizatörle çalışmak, sabrın ve çok daha stratejik alışverişin değerini görmeme gerçekten yardımcı oluyor. Böylesine fakir bir geçmişten geldiğim için, bir mutfak için alışveriş yapmayı, bir buzdolabı veya kiler depolamayı ve çocuklar için oyuncak veya kıyafet almayı aslında hiç öğrenmemiştim. Geçtiğimiz hafta, sahip olduğunuz alan için alışveriş yapmanın ve her santimetrekareyi doldurma dürtüsüne direnmenin önemi konusunda büyük bir eğitim oldu . Artık bunu bildiğime ve Emily ile çalıştığıma göre bir ev meydan okumasına hiç takılmamış gibi görünüyor, nihayet tüm hayatım için umut varmış gibi hissetmeye başladım. Bu hafta, en az bir yıldır ilk defa mutfağımda temizlikten bunalmadan yemek yaptım. Benim için bu inanılmaz bir başarı. İstifçilik, depresyon ve işleri düzenli ve düzenli tutma mücadelelerimle ilgili sorunlarım hakkında ne zaman yazsam, eminim büyük soru hepsinin neye benzediğidir. İç çekmek. Bir baş belası olmak ve bazen yerimin gerçekten neye benzediğini size gösterdiğim süper paylaşılabilir ilham verici gönderiler yapmak istesem de , o kadar da baş belası değilim. Çevrelerde karışıklığım hakkında biraz konuştum , ancak fotoğrafları paylaşacak kadar cesur olamadım. Bugün, evime dair sadece birkaç fikir paylaşıyorum çünkü nihayet daha iyi hale geliyor. Sen bilirsin. Keşke daha cesur olsaydım ama bu imgelerin tam ortasındayken ve tamamen umutsuz hissettiğimde paylaşma düşüncesi çok korkutucu. Gerçek hayattaki sonuçları hakkında endişeleniyorum. Bahsedilen? Çoğunuz hala bilmek istiyor, o yüzden gidelim. İşte geçen hafta ilk incelemede mutfağım nasıl görünüyordu. İstifleme ile ilgili en büyük sorunlardan biri, sayaç alanımı kaybetmemdir. Sayaç alanımı kaybettiğimde, diğer her şey toplanıyor. Lavabodaki yemekler, kutular, çöpler. Herşey . Mutfak masasında da aynı şey. 2020 boyunca tek yaptığım bir karmaşayı diğerine kaydırmaktı. Mutfağım sadece bir karmaşa deniziydi. Ve bir sürü iyi niyet. Aslında yemek pişirmek için neredeyse hiç yer yok. Masa bile net tutamadı. Sekiz gün sonra, bugün mutfağım şu şekilde görünüyor Merhaba sayaç alanı! Gerçekten kullanabileceğimiz bir masa! Aslında biraz mantıklı olan bir raf. Mükemmel değil. Bağış kutusuna bir yığın küçük eşya ve mevsimlik bir kutuya giden başka bir küçük yığın var. Ama şimdi, hiç başım ağrımadan dolaşıp mutfakta çalışabiliyorum. Ayrıca sahip olduğum, sahip olmadığım ve kesinlikle daha fazlasına ihtiyacım olmayan şeylerden daha iyi bir stok alabilirim. Mutfak dolaplarım ve çekmecelerimle ilgili yardım almanın ne kadar harika olacağını hiç fark etmemiştim, ayrıca organizatör gülünç derecede büyük reçel, bal veya çay koleksiyonlarımı utandırmadı. Onları biraz daha düzenledik! Çok fazla içecek almakla ilgili bir fikrim var. Şimdi, daha fazlasını eklemeden önce zulamı aşmaya çalışıyorum. Artık bütün reçeli ve balı görebildiğime göre, sanırım onu iyi bir şekilde kullanmaya başlayacağım. Dolaplardan daha fazla şişe düşmeyecek! Yaptığım gibi itip kakmak yerine eve getirdiğim yemeği kullanmaya başlama zamanı. Mutfağı temizlemek ve aniden ne bulduğumu görebileceğim bir kilerim olması, strese değmeyeceği için alışverişi toplu olarak bırakmam gerektiğini fark etmeme neden oldu - ya da mutfak mülkü. Üst kata çıkarken hala "malzeme" ile boğulmuştum. Zemin boşluğunun olduğu her yerde, şeyler ölmeye gitti . Bilirsin, kutular yığıldı ve kendime yakında onlara ulaşacağımı söyledim. Ama onlarla ne zaman başa çıkmaya çalışsam ya da en sonunda eşyaları merdivenlerden kaldırmaya çalışsam, işin kapsamı yüzünden felç olmuş hissettim. Ve hareket etmeye çalıştığım neredeyse hiçbir şey için yeterli alana sahip olmadığımı biliyordum . Phew. Çılgıncaydı. Kutuların ve dağınıklığın etrafında dolaşmak aklımı kaybediyormuşum gibi hissettirdi. Kendimi çok beceriksiz hissettim. Her görevi daha küçük bir işe bölmek de yardımcı olmadı çünkü işleri düzenlemeye ya da kategorize etmeye çalışmaktan çok yorulmuştum. İyi haber şu ki, istifçi profesyonelleri işe aldığınızda, bunların hiçbiri onları korkutmuyor. Bu alanları aldılar ve yeniden yaşanabilir hale getirmeme yardımcı oldular Çamaşırhane beni öldürüyordu ama ihtiyacımız olmayan pek çok şey vardı. Merdivenler, yukarı veya aşağı inmesi * amaçlanan * şeyler için ortak bir çözümdü. Bu, az önce pes ettiğim başka bir yerdi. Şimdi, gerçekten o kadar kötü değiller. Bu nokta günden güne değişiyor ama bu artık olabildiğince dağınık. Bu hafta sonu çamaşır yıkıyor olacağım ... Artık tehlike yok. Benim yatak odası bile üst sol köşesinde dolaba gelemedi öyle bir enkaz oldu. Çamaşır kabusu bu yüzden. Çoğunlukla, 2020 o kadar yorucuydu ki, karmaşada kendi başıma bir çentik açamadım. Burası rastgele çamaşırların, yarı boş su şişelerinin ve kaybolmuş havasızlıkların ülkesiydi. Şimdi , tamamen yürünebilir ve gömme dolap da iyice temizlendi. Yine her şey için yerim var! Açıkça görülüyor ki, hala birkaç dağınıklık noktası var, ancak banyoları yeniden yaptığımızda ve kızımın yatak odasını bitirdiğimizde bunlarla ilgilenilecek. Banyolara gidip kızımın yatak odasını bitirdiğimizde, burada kalan karmaşayla ilgileneceğiz. Bir noktada, kızımın odası 2020'deki evimizdeki son düzen habercisiydi. Ama geçen nisan doğum gününden kısa bir süre sonra kendimi pes ederken buldum. Normal işimin yanı sıra "uzaktan eğitim" i yönetirken odasını temizlemeye veya odasını temizlemesine yardım edemiyor gibiydim. Birden hayatımız çalışma sayfalarıyla doldu ve odası şuna benziyordu Kızımın odası geçen Nisan ayında havaya uçtu. Bunun geçen yıl iyi durumda olduğuna inanmak zor. Bu karmaşaya bakmak kendimi berbat bir anne gibi hissettirdi. Arkadaşlar, bunlar yeni pes eden bir kadının resimleri . Muhtemelen diğer birçok ebeveyn için şok edici olduklarını biliyorum, bu yüzden bunları paylaşmak için bu kadar gergindim. Ama yalnız olmadığımı da biliyorum. Artık otizm, DEHB ve lipedema gibi bir sakatlıkla dünyada gezinmek hakkında daha fazla şey bildiğime göre, bunu tek başıma yapmak zorunda olmadığımı bile biliyorum. Açıkça, kızımın odası henüz bitmedi, ama çok daha iyi görünüyor - sence de öyle değil mi? Hâlâ tek bir duvarımız var ve önümüzde çok iş var, ama sadece o yere bakmak bana hayat veriyor . Evimizi rayına oturtmak kesinlikle bir yolculuk, ancak bazı umutsuzca derin savaşlardan sonra çok mutlu ve umut dolu bir zaman. Her şeyi nasıl organize edeceğimize karar verirken çekmeceleri çıkardık ve yatağın üstüne bir şeyler koyduk, ama yine güzel bir oda olma yolunda ilerliyor! Son olarak oturma odası var. Bunun her organize edilmedi, ancak etmiştir Bio-One adamlar tarafından decluttering ilk turunu vardı. Yazımın çoğunu burada yapıyorum. Bugün yine kanepede oturabilir ve odanın içinde sorun yaşamadan dolaşabiliriz. Vay be! İlerleme kaydediyoruz. Oğlum, tüm değişiklikler nedeniyle son zamanlarda çok daha iyi bir yardımcı oldu. Kızım da tüm bunlar hakkında oldukça mutlu bir kampçı. Birbirimize yardım etmemizin ve derhal temizlik yapmamızın ne kadar kolay olduğunu ilk elden görebildi. Tüm bunlarla ilgili en iyi haber, elbette, bu konuda nasıl ilerleyeceğimi artık bildiğimdir. Aylık olarak işleri devam ettirmek için profesyonel organizatörle birlikte çalışırken, kendim ve benim için en iyi çalışan sistemler hakkında daha fazla şey öğreneceğimden eminim. Ardından dairemi periyodik olarak değerlendirebileceğim ve gerektiğinde ayarlamalar yapabileceğim. Yerimin ne kadar kötüye gittiğine ve bugün nerede durduğuna dair fotoğrafları paylaşmak, buraya nasıl ve neden geldiğimi bilmeme rağmen beni çok fazla endişeye bırakan bir şey. Ancak bunu okuyan bazılarınız istifçilikle ilgili acı, utanç ve suçluluk duygusu ya da sadece dağınık bir evi tutabilir. Yine de, ihtiyaç duyduğunuzda yardım almaya ve mümkün olan en kısa sürede yardım almaya sizi gerçekten teşvik etmek istiyorum. Benim daire vermedi sahip bu noktaya gelmek için, ama neurodivergent süreçlerini düşünce millet için gerekli skillsets yoktu. Ne kadar utanç verici olsa da, bu şeyler hakkında gerçekten konuşmamız gerekiyor. Otizm spektrumundaysanız veya benim gibi DEHB'niz varsa, ebeveynlerinizin ve eğitimcilerinizin size veremeyeceği araçlara ihtiyacınız olabilir. Hikayem yaklaşık 40 yaşında teşhis edildi o kadar da nadir değil. Dışarıda geç tanı alan ve nörotipik bir dünyada nasıl başa çıkılacağını belki de kötü bir şekilde öğrendiklerinde hepsini anlamaya çalışan birçok yetişkin var. Belki, yeriniz benimki gibi bir kabusa dönüşmeden önce , organize etmede başarılı olan bir arkadaşınızla sohbet edebilir, birkaç nasıl yapılır kitabı alabilir veya yerinizi daha iyi anlamanıza yardımcı olması için birkaç sevdiklerinizi kaydedebilirsiniz. var. Kendinizi savunmasız hale getirmeye değer - bu konuda bana güvenin. Dürüst olmak gerekirse, bu gece kızıma yemek hazırladığım ve temizlik konusunda strese girmediğim bir yıldan uzun bir süredir ilk gece . Karşı alan için mücadele yoktu, yanlış yerleştirilmiş bulaşıkları karıştırmak ve bunaltmak yoktu. Sadece… güzeldi. Basit. Bence izledikten sonra yemek yedik, split bezelye çorbası ve tost yaptı Dondurulmuş ve o bizim yemek çeşit İskandinav oldu aslında memnun. Çorba, tost ve reçel temizliği korkunç değildi. Elbette, sadece bir öğündü. Ama bütün yemek gecikmiş bir ekshalasyon gibi geldi, biliyor musun? Kolaydı. Ve bazen, hayatın tüm boklarının ortasında, gerçekten ihtiyacınız olan şey bir şeyin kolay olmasıdır. Daha fazla okumak için Bir İstifçi Olduğumu Bilmiyordum Yiyecek İstifçisinin İtirafları Depresyon Güzel Değil
Sıcak Fırsatlarda Tıklananlar Editörün Seçtiği Fırsatlar Daha Fazla Bu Konudaki Kullanıcılar Daha Az 2 Misafir - 2 Masaüstü 5 sn 60Cevap 2Favori Daha Fazlaİstatistik Konu İstatistikleri Son Yorum 3 yıl Cevaplayan Üyeler 29 Konu Sahibinin Yazdıkları 19 Ortalama Mesaj Aralığı 1 saat 29 dakika Son 1 Saatteki Mesajlar 1 Haberdar Edildiklerim Alıntılar 5 Favoriye Eklediklerim 2 Konuya En Çok Yazanlar Guest-00A01D70E 19 mesaj Demi Lovato is Bipolar 5 mesaj ilmentore 3 mesaj claisdozan 2 mesaj haqueim 2 mesaj Konuya Yazanların Platform Dağılımı Masaüstü 13 mesaj Mobil 33 mesaj Mini 10 mesaj Uygulama 4 mesaj Konuya Özel Ev,okul,ev,okul,ev,okul,ev,okul... Yaş Neredeyse 20 Arkadaş yok Sevgili yokhiç olmadı Vasıf yok Derslerde başarı yok Özelliklerim GörünmezlikHerhangi bir ortamda en geri planda kalan kişi olmak EziklikHerhangi bir ortamın en beceriksiz insanı olmak Ekstra Faaliyetler Ara sıra yalnız başına gece yürüyüşleri yapmak sonra boş boş eve geri dönmek. Yaşama isteği yok Ölme isteği yok Her an mutsuzluk ve depresif ruh hali var quoteOrijinalden alıntı haqueimnamaz kıl Aynıyız hocam Allah belamızı versin bizim boşa oksijen harcıyoruz quoteOrijinalden alıntı T0uchAynıyız hocam Allah belamızı versin bizim boşa oksijen harcıyoruz Birader sıktı şu mizahın ya Hocam senle tercih zamanıda konuşmuştuk. Benimde ilk başlarda öyleydi ama sonra düzeldi. Hatta buralarda başlık açardım. Sen hazırlık mı okuyosun? Biraz zaman sadece. Başlıkla, içerik uyuşmuyor seni bulduğum iyi oldu hocam sadece ben bu durumdayım sanıyordum quoteOrijinalden alıntı GenelKültürAbidesiHocam senle tercih zamanıda konuşmuştuk. Benimde ilk başlarda öyleydi ama sonra düzeldi. Hatta buralarda başlık açardım. Sen hazırlık mı okuyosun? Biraz zaman hocam düzelmiyor. Ben bu okulu kazandığımda çok sevindim, artık hayatımda bir değişim olacak daha çok sosyalleşeceğim , derslerim güzel olacak ve bu okulun imkanlarından faydalanacak kadar başarılı olacağım dedim. Ama olmuyor. Ne arkadaş, ne ders her konuda en kötüsüyüm. Okul başta olmak üzere çoğu sosyal ortam cehennem gibi geliyor artık bünyeme. Başa çıkamıyorum. Işin kötüsü bir de aile beklentisi var benden bir halt olacak sanıyorlar bir de onun stresini çekiyorum. Hazırlık okuyorum. quoteOrijinalden alıntı Guest-C7AE368C5seni bulduğum iyi oldu hocam sadece ben bu durumdayım sanıyordum Ben de benzer durumdayım. Biri sorduğunda iyiyim demek yerine öleceğim günü beklerken vakit geçiriyorum demek istiyorum ama diyemiyorum işte. Sıkıntılı olmaktan çok sıkıntımı paylaşacak kimse olmaması beni çok yoruyor... hocam içimde en azındaan küçük bir miktar bile yaşama isteğim yok sanki hayat bizi herşeyden her konuda dışlamaya çalışıyor anlamıyorum neden ben diyorum sürekli. mesela şuan herkes ders çıkışı kampüste arkadaşıyla sevgilisiyle takılıyor beraber bişeyler yapıyorlar bn dersten direk eve bişeyler yapacak kadar samimi olduğum arkadaşım tek tük zaten olsa da bişeyler yapmak gelmiyor içimden boş zamanım tamamen sanal hayat üzerine konusuna gelince ne zaman öleceğmiz nasip kısmet işi ama inan umarım çok sürmez 30' lu yaşlar iyidir benim insanlara bi faydam yok gidince de pek bişey değişeceğini düsünmüyorum açıkcası uln bir şey de benim hayatımda güzel bişey olsun biraz da ben mutlu olayım başıma gelen şeyden ama olmuyor dışarı çıkıyorum herkesin yanında bi kız diyorum acaba benim de bir sevgilim olsa mutlu olurmuyum diye ama bunu anlamak çok zor çünkü biliyorum ki olmayacak benim gibi bi soğuk nevaleyi kim napacak quoteOrijinalden alıntı Guest-C7AE368C5hocam içimde en azındaan küçük bir miktar bile yaşama isteğim yok sanki hayat bizi herşeyden her konuda dışlamaya çalışıyor anlamıyorum neden ben diyorum sürekli. mesela şuan herkes ders çıkışı kampüste arkadaşıyla sevgilisiyle takılıyor beraber bişeyler yapıyorlar bn dersten direk eve bişeyler yapacak kadar samimi olduğum arkadaşım tek tük zaten olsa da bişeyler yapmak gelmiyor içimden boş zamanım tamamen sanal hayat üzerine konusuna gelince ne zaman öleceğmiz nasip kısmet işi ama inan umarım çok sürmez 30' lu yaşlar iyidir benim insanlara bi faydam yok gidince de pek bişey değişeceğini düsünmüyorum açıkcası uln bir şey de benim hayatımda güzel bişey olsun biraz da ben mutlu olayım başıma gelen şeyden ama olmuyor dışarı çıkıyorum herkesin yanında bi kız diyorum acaba benim de bir sevgilim olsa mutlu olurmuyum diye ama bunu anlamak çok zor çünkü biliyorum ki olmayacak benim gibi bi soğuk nevaleyi kim napacak quoteOrijinalden alıntı Guest-AD5657499Ben de benzer durumdayım. Biri sorduğunda iyiyim demek yerine öleceğim günü beklerken vakit geçiriyorum demek istiyorum ama diyemiyorum işte. Sıkıntılı olmaktan çok sıkıntımı paylaşacak kimse olmaması beni çok yoruyor... sonunda iyimser birisi diye konuya girdim ama neyse. neden mutlu olmak için çaba göstermiyorsunuz ki? şu kısacık hayatta neden böyle yaşıyorsunuz? herkesin sorunları var ama yine de mutlu olmayı başaran insanlar var. siz de mutlu olmak için çabalayın lütfen. siz kafayı filan yemişsiniz bu cümleler normal değilbirinin gelip size 10 kişilik arkadaş paketi veya 5 kilo başarı yüklemesini filan mı bekliyorsunuz? Üniversiteye kadar ben de öyleydim. Ezigin önde gideniydim, kimse umursamazdi ne halde olduğumu. Üniversitede çok çalıştım ve yakışıklı oldum, bir kaç tane sevgilim oldu 4 sene içerisinde. Mezun olduktan sonra Kanadaya taşındım, fortnite i yapan şirkette çalışıyorum. O lisede benimle dalga geçen, beni ezikleyen dışlayan tipler benimlebl iletişim kurmaya çalışıyor. Şimdi ben onları umursamıyorum. 👍 Sayfaya Git Sayfa
artık hayatım paylaşacak kadar iyi değil
